KANDIRMACA

Uzak durdum hep kendimden, hatırlatmasın diye hayallerimi. Olanla yaşadım, ölene hiç bulaşmadım. Dümdüz yürüdüm yoldan çıkmadan, yada öyle sandım. Ama anladım ne yazık... Yine bir yalanı yaşadım. Hayat, kahpelikleriyle saklanmış yol üstündeki duraklara. Bıkmadan, usanmadan beni bekliyor. Bu yorgunluk değil üzerimdeki, ya da korku, sadece sıkıldım. Hep baştan almaktan, tekrar etmekten senaryoyu... Gelmediği kadar geldi üstüme vefasızlık yine dayanamadım... Kendimden kaçtım, fısıldamasın gerçekleri diye kulağıma... Ama olmadı, bırakmadı afakanlar peşimi, her köşe başında kulağıma fısıldadılar gerçekleri , duymamaya çalıştım, ama anladım yine de, sadece bir yalanı yaşadım. Saklandım kendimden, yalan söylememek için... ama olmadı her düştüğümde kaldırırken yerden tekrar tekrar söylendi... ben demiştim diye... Uzak durdum hep kendimden , yaşamak için yalanları... Dümdüz yürüdüm yoldan çıkmadan, yada öyle sandım. Anladım... Ben hep kendimi kandırdım...

BELKİDE

Hatırlattığın için üzgünüm, unuttuklarımı. Hiç unutmamam gerekenleri.  Müteşekkir mi olmalıydım. Belki de… Ama üzgünüm sanırım yinede…

Temiz bir kalp değil benimki.  Ondan hayıflanmam. Sevmemeliydim bu kadar  değil mi?

Suçumu kime atsam üzerimden zamana mı? Hatırlattın diye sana mı?

Kalmasın bu ağırlık bende al bu suçu üzerine son defa. Artık dönüş yok yine, bari senden bileyim.

Saçmaydı belki de denemek, yeniden … pervasızlık deyip geçmek zor.  Algım mı azalmış ne?

Neyse sağ ol yine de, hatırlamak zor gelse de. Tabiatına uydum eşyanın yine. Suç senin değil unutkan bünyemin. Nasıl unutur insan yalnız geldiği gibi yalnız gideceğini. Almıştım yedeğime oysa emeğimi.

Kaldı mı yine buralarda ? Al ve git sadece başını, yine uzuyor yollar…  Anılar yük yapar alamazsın demiştin. Anladım ki uymamışım öğüdüne.

Hatırlattığın için üzgünüm, unuttuklarımı … teşekkür  mü etmeliyim? Belki de...  Ama üzgünüm sanırım yinede…