KANDIRMACA

Uzak durdum hep kendimden, hatırlatmasın diye hayallerimi. Olanla yaşadım, ölene hiç bulaşmadım. Dümdüz yürüdüm yoldan çıkmadan, yada öyle sandım. Ama anladım ne yazık... Yine bir yalanı yaşadım. Hayat, kahpelikleriyle saklanmış yol üstündeki duraklara. Bıkmadan, usanmadan beni bekliyor. Bu yorgunluk değil üzerimdeki, ya da korku, sadece sıkıldım. Hep baştan almaktan, tekrar etmekten senaryoyu... Gelmediği kadar geldi üstüme vefasızlık yine dayanamadım... Kendimden kaçtım, fısıldamasın gerçekleri diye kulağıma... Ama olmadı, bırakmadı afakanlar peşimi, her köşe başında kulağıma fısıldadılar gerçekleri , duymamaya çalıştım, ama anladım yine de, sadece bir yalanı yaşadım. Saklandım kendimden, yalan söylememek için... ama olmadı her düştüğümde kaldırırken yerden tekrar tekrar söylendi... ben demiştim diye... Uzak durdum hep kendimden , yaşamak için yalanları... Dümdüz yürüdüm yoldan çıkmadan, yada öyle sandım. Anladım... Ben hep kendimi kandırdım...